Menno Simons 1496-1561

Zijn leven en werken en zijne reformatorische denkbeelden.

Menno Simons werd in Utrecht tot priester gewijd, en in 1524 aangesteld als vicaris in Pingjum. Hij sympathiseerde eerst met Luther. Rond 1531 raakte hij onder de indruk van de uit Zwitserland stammende anabaptisten, ook wel dopers of wederdopers genoemd, in 1532 werd hij pastoor te Witmarsum. Zwaar aangeslagen door de dood van zijn bij de bloedige belegering van het Oldeklooster van Bolsward omgekomen broer en radicale wederdoper Pieter Simons besloot Menno Simons in 1535 om alle geweld af te zweren. Bevreesd voor vervolgingen verliet hij op 30 januari 1536 Witmarsum en vluchtte hij naar Groningen en Oost-Friesland. In dat zelfde jaar liet hij zich opnieuw dopen door Obbe Philips (wederdopen) en brak daardoor openlijk en definitief met de Rooms-Katholieke Kerk. In 1537 werd hij oudste (opziener) bij de Obbenieten, een afgescheurde groep van vredelievende baptisten, waarover Simons in 1540 de leiding nam. Zij zouden onder de naam Mennieten en later mennonieten of menisten, vooral in Noord-Amerika, de hoofdstroming van de doopsgezinden worden. [wikipedia]